Άρθρο στην εφημερίδη “Η Καθημερινή”
Στο ταραγμένο και ανασφαλές γεωπολιτικό περιβάλλον της, η Ελλάδα παραμένει όαση σταθερότητας και ασφάλειας. Είναι ένα σημαντικό πλεονέκτημα, αλλά και απαράβατος όρος για την έξοδό μας από την κρίση. Πλεονέκτημα που οφείλουμε να διασφαλίσουμε και να εμπεδώσουμε στο μέγιστο βαθμό. Και σ’ αυτό έχουμε υποχρέωση να συμπράξουμε όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες, όλες οι πολιτικές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου. Μακριά από δογματισμούς, αγκυλώσεις και χρεοκοπημένες ιδεοληψίες. Με σεβασμό στον άνθρωπο και τα δικαιώματά του και ταυτόχρονα με αποφασιστικότητα στην εφαρμογή των νόμων και του κράτους δικαίου.
Αναμφίβολα, κυρίως στις μεγάλες πόλεις, υπάρχουν – για πολλούς λόγους – σοβαρά και συχνά κρούσματα εγκληματικότητας, κλοπών, διαρρήξεων και ληστειών, που εντείνουν το αίσθημα ανασφάλειας του πολίτη. Υπάρχουν στέκια ναρκωτικών και ανομίας που δεν ταιριάζουν στη χώρα. Ταυτόχρονα, ιδιαίτερα αρνητικό στίγμα στην κατάσταση που επικρατεί, αλλά και για την προς τα έξω εικόνα της χώρας, είναι η δράση των αυτοαποκαλούμενων αναρχικών ή αντιεξουσιαστών, που διαρκώς αποθρασύνονται. Ξεκίνησαν από τις καταλήψεις και τους βανδαλισμούς δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και έφτασαν, πρόσφατα, μέχρι την ακραία αθλιότητα της βεβήλωσης Ιερού Ναού και της βάναυσης προσβολής του θρησκευτικού συναισθήματος των Ελλήνων. Και προφανώς δεν θα σταματήσουν, όσο αισθάνονται οτι το κράτος παραμένει αμήχανο και αμφίθυμο μπροστά στην αντιμετώπισή τους.
Γι’ αυτό είναι πολύ ανησυχητικό το γεγονός ότι, σε ένα θέμα που δεν χωρά δικαιολογίες και δεν επιτρέπει ολιγωρίες, η κυβέρνηση είναι παγιδευμένη σε αμφισημίες, σε γκρίζες ζώνες και ιδεολογικούς εγκλωβισμούς.
Μοιάζει, με ένα παράδοξο ‘’εκκρεμές”. Το εκκρεμές ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιες στιγμές μπορεί να φτάνει έως την επιβεβλημένη από το νόμο αντιμετώπιση της ανομίας, αλλά τις περισσότερες φορές βρίσκεται αγκιστρωμένο στην ενθάρρυνση και την ιδεολογική κάλυψή της. Άλλοτε με ανακοινώσεις υπέρ των γνωστών – αγνώστων και άλλοτε με εκκωφαντική σιωπή. Όπως έγινε για τις “αντιεξουσιαστικές” πράξεις βεβήλωσης του Ναού στη Θεσσαλονίκη.
Και αυτό είναι επικίνδυνο. Όχι μόνο για τη δημόσια τάξη, αλλά και για την ελευθερία του πολίτη, την ανάπτυξη των δραστηριοτήτων του. Την ίδια τη Δημοκρατία. Είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο ότι η ελευθερία του κάθε πολίτη σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Ότι, κατά συνέπεια, η ασφάλεια είναι προϋπόθεση ελευθερίας. Είναι απαραίτητος όρος για την επιδίωξη τωνφιλοδοξιών του κάθε πολίτη, αλλά και για τη συλλογική ευημερία. Είναι απαραίτητο στοιχείο για την πρόοδο του καθενός, αλλά και του κοινωνικού συνόλου. Είναι ατομικό, αλλά και συλλογικό αγαθό. Είναι βασική υποχρέωση του Κράτους, αλλά και προϋπόθεση Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει με φοβισμένους και ανελεύθερους πολίτες. Η Δημοκρατία ζει και αναπνέει με πολίτες ασφαλείς και ελεύθερους.
Παρόλα αυτά, φαίνεται πως κάποιοι έχουν μπλέξει την ελευθερία με την ασυδοσία. Κάποιοι έχουν ξεχάσει ότι η ενίσχυση της ασφάλειας, η πρόληψη και η έγκαιρη αντιμετώπιση των απειλών, απαιτούν όχι μόνο διαρκή εγρήγορση των Αρχών, αλλά και ξεκάθαρες θέσεις των πολιτικών ηγεσιών. Κάποιοι επιμένουν – κάτω από τις ιδεολογικές τους αυταπάτες – να θεωρούν πως υπάρχει, θεμιτή και αθέμιτη βία. Ότι μπορούν να κραυγάζουν εάν τους αφορά και να σωπαίνουν όταν χτυπάει τον άλλο. Κάποιοι προσποιούνται πως δεν κατάλαβαν ακόμα ότι η ανοχή στη βία και την ανομία εκτρέφει τα άκρα. Πως δεν κατάλαβαν ότι χώρα έχει πληρώσει ακριβά την ανοχή ενός τμήματος του πολιτικού μας συστήματος στους προπηλακισμούς πολιτικών του αντιπάλων. Πως δεν κατάλαβαν ούτε καν το αυτονόητο. Ότι ακόμα και η λεκτική βία, είναι πολύ συχνά προάγγελος της φυσικής. Και αυτό είναι κάτι χειρότερο από την ανομία. Είναι το λάθος που την επωάζει. Και τέτοια λάθη δεν μπορεί να γίνονται από κανέναν δημοκράτη πολίτη, από καμία υπεύθυνη δημοκρατική πολιτική δύναμη.
Η Νέα Δημοκρατία, τώρα ως αντιπολίτευση και στη συνέχεια ως κυβέρνηση, θα κάνει καθημερινή και χωρίς εκπτώσεις, πράξη τη θέση της ότι η ασφάλεια του πολίτη είναι θεμελιώδης προϋπόθεση της ελευθερίας και της προόδου του.