Καθήκον μας η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων
άρθρο στα Νέα
Του Γιώργου Σ. Κουμουτσάκου
Η 19η Μαΐου 1919 σηματοδοτεί την έναρξη της σκληρότερης φάσης της Γενοκτονίας των Ποντίων η οποία τραυμάτισε βαθιά την ιστορία του Έθνους μας και του κόσμου, αφήνοντας πίσω εκατοντάδες χιλιάδες σφαγιασθέντων και ξεριζωμένων. Καθιερώθηκε ως Ημέρα Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας για να θυμόμαστε και να τιμούμε. Αυτό όμως δεν αρκεί. Το μεγάλο ζητούμενο είναι να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, ώστε να αναγνωριστεί διεθνώς η θυσία 353.000 ψυχών. Να αναγνωριστεί ως γενοκτονία. Δηλαδή ως έγκλημα προμελετημένο με χρήση απάνθρωπης, ασύμμετρης και βάναυσης βίας με σκοπό τον αφανισμό ενός πληθυσμού. Όπως καθορίζεται από το Διεθνές Δίκαιο και τον ΟΗΕ.
Τα λόγια μνήμης και οι καταθέσεις τιμής δεν πρέπει μόνο να συγκινούν. Πρέπει και να κρατούν και ζωντανό το καθήκον της δικαίωσης. Έχουμε την ηθική και ιστορική υποχρέωση της αναγνώρισης αυτής της γενοκτονίας. Το 2019 η παράταξή μας με πρωτοβουλία του Κυριάκου Μητσοτάκη ανέλαβε σειρά δράσεων ώστε να καταστεί ο οφειλόμενος αυτός φόρος τιμής, συγκεκριμένη πράξη.
Είχα την τιμή να συμμετάσχω σε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια όταν ως Τομεάρχης Εξωτερικών της ΝΔ και με αφορμή την μαύρη επέτειο των 100 χρόνων, έθεσα το θέμα στην τότε Βοηθό Γενική Γραμματέα του ΟΗΕ, αρμόδια για πολιτικές υποθέσεις, Ρόζμαρι ΝτιΚάρλο κατά τη συνάντησή μας στη Νέα Υόρκη. Σε επίπεδο Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και Συμβουλίου της Ευρώπης, οι ευρωβουλευτές και οι βουλευτές αντίστοιχα της Νέας Δημοκρατίας, εργάζονται για αυτόν τον δύσκολο μεν, αλλά και ρεαλιστικό σκοπό.
Πρέπει να είναι κοινή δέσμευση όλων μας, ανεξαρτήτως κομμάτων, ότι αυτό το εθνικό καθήκον απέναντι σε εκείνους που χάθηκαν κρατώντας την Ελλάδα στην καρδιά τους ως την τελευταία τους πνοή, δεν θα ανασταλεί. Το χρέος αυτό σήμερα γίνεται ακόμα πιο επιτακτικό. Το επιτρέπουν οι συνθήκες και η θετική δυναμική που διαμόρφωσε η απόφαση του Προέδρου Τζο Μπάιντεν να αναγνωρίσουν επισήμως οι ΗΠΑ την Γενοκτονία των Αρμενίων. Οι εξελίξεις μας δείχνουν το δρόμο. Αποδεικνύουν ότι είναι ρεαλιστικό να παλέψουμε ως κυβέρνηση, ως πολιτικές δυνάμεις, ως χώρα και ως έθνος με κάθε πολιτικό και διπλωματικό μέσο για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
Οι Πόντιοι δεν ξέχασαν ποτέ την Ελλάδα και τις ρίζες τους. Τιμούν πάντα την πατρίδα και κρατούν την παράδοση ζωντανή. Τα μεγάλα κεφάλαια της ιστορίας τους πρέπει να αποκτήσουν τους σωστούς τίτλους. Και όχι τους στρεβλούς που θέλουν να επιβάλουν οι υπεύθυνοι της θηριωδίας επιμένοντας στη δική τους ανάγνωση της ιστορίας. Καθώς δεν έχουν το σθένος να αναγνωρίσουν τα ατοπήματά τους όπως έπραξαν άλλοι μεγάλοι λαοί της Ευρώπης.
Η Ελλάδα βρέθηκε διαχρονικά στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Τώρα πρέπει να αγωνιστεί και για την σωστή ανάγνωσή της. Έτσι θα τιμήσουμε όπως τους πρέπει τους χιλιάδες νεκρούς και ξεριζωμένους του Πόντου. Το οφείλουμε άλλωστε και στον Μεγάλο Αλεξανδρινό που έγραφε: «Όμως απ᾿ τ᾿άλλα πιο πολὺ με άγγιξε το άσμα το Τραπεζούντιον με την παράξενή του γλώσσα και με την λύπη των Γραικών των μακρυνών εκείνων
που ίσως όλο πίστευαν που θα σωθούμε ακόμη».
