Περνάμε την πιο κρίσιμη στιγμή της πανδημίας καθώς και του κοινού αγώνα κυβέρνησης και κοινωνίας για να την νικήσουμε και να μπορούμε να προσβλέπουμε στην επιστροφή της ζωής μας όπως την ξέραμε.
Ακριβώς σε αυτήν, την πιο αποφασιστική στιγμή της μάχης, λίγο πριν νικήσουμε έναν ύπουλο θανατηφόρο εχθρό, δρόμοι, πλατείες και γειτονιές της Αθήνας γίνονται πεδίο έντασης, ακρότητας και βίας. Σε αυτές τις εκδηλώσεις συνυπάρχουν η υπέρ-μετάδοση του ιού και η επικίνδυνη διάβρωση της κοινωνικής ειρήνης και ενότητας. Δύο προϋποθέσεις απαραίτητες για να αντιμετωπίσουμε την τριπλή, υγειονομική, οικονομική και εξωτερική, πρόκληση που έχουμε μπροστά μας. Εκεί πρέπει να είναι εστιασμένη η εθνική προσπάθεια.
Και όμως, αντί ο αγώνας μας να δίνεται με ενότητα στο τριπλό αυτό μέτωπο,
Είναι αλήθεια ότι δέκα χρόνια βαθιάς οικονομικής κρίσης και αμέσως μετά η λόγω πανδημίας επιβολή των αναγκαίων περιορισμών,
Συσσωρεύεται έτσι «προσάναμμα» κοινωνικής έντασης. Όμως, κάποιοι αντί να του ρίχνουν νερό, ρίχνουν, με λόγια και πράξεις, βενζίνη. Στην αγωνιώδη προσπάθεια να βγουν από τα αδιέξοδά τους και να επιστρέψουν στο πολιτικό προσκήνιο, επιλέγουν συνειδητά την πόλωση. Φαίνεται να προσβλέπουν σε ένα κίνημα νεο-αγανακτισμένων. Αποδέχονται έτσι το ρίσκο να ανοίξει ο δρόμος σε κάποιους άλλους, περιθωριακούς και ακραίους, για να φέρουν τα σπίρτα. Και αυτό είναι εγκληματικό.
Απέναντι σε αυτήν την επικίνδυνη πόλωση η απάντηση δεν είναι η μεγαλύτερη πόλωση. Το «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» πρέπει να θαφτεί βαθιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Είναι χρέος μας να αποτρέψουμε το σπιράλ της έντασης και του διχασμού.
Η μόνη απάντηση, ο μόνος δρόμος είναι η επικράτηση του δημοκρατικού μέτρου, της αποφασιστικής μετριοπάθειας που στέκεται κάθετα απέναντι σε κάθε άκρο και ακρότητα λόγων και έργων. Μαζί με το σεβασμό στους θεσμούς, συνιστούν τον πυρήνα της δημοκρατικής λειτουργίας. Εκεί που η επιβολή της δημόσιας τάξης πάει χέρι-χέρι με το σεβασμό στο κράτος δικαίου. Αυτή η σύζευξη είναι η δύσκολη αποστολή κάθε δημοκρατικής Πολιτείας. Η δημοκρατική αυστηρότητα, είναι επιλογή γενναιότητας και ισχύος, όχι αδυναμίας. Χρειάζεται πολύ επιμονή, δύναμη και πολιτικό θάρρος. Η επιλογή της πόλωσης είναι εύκολη. Η επιλογή της σύνεσης είναι η δύσκολη. Είναι η μόνη όμως που υπηρετεί το συμφέρον της κοινωνίας και της Πατρίδας.
Γ. Σ. Κουμουτσάκος