Από σήμερα ένας αριθμός θα στοιχειώνει την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Εξακόσια πενήντα. Είναι τα εξακόσια πενήντα ευρώ στα οποία κατρακυλά ο αφορολόγητος μηνιαίος μισθός.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, διακήρυσσε τη δέσμευση ότι θα αυξήσει το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ. Την είχε κάνει σημαία τη δέσμευση αυτή. Την εγκατέλειψε και έκανε κόκκινη γραμμή τα 9.500 ευρώ. Την εγκατέλειψε και αυτήν υποχωρώντας στα 9.100. Τελικά την εγκατέλειψε και αυτήν. Και τώρα όλοι μαζί οδηγούνται με κατεβασμένα πρόσωπα, στη βαριά συνθηκολόγηση των 8.660 ευρώ.
Η κόκκινη γραμμή τους, έφτασε στον τοίχο. Πιο πίσω δεν έχει. Εκτός και εάν έχει. Ο άλλος αριθμός που θα στοιχειώνει την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ είναι το 345. Τα 345 ευρώ της κατώτατης σύνταξης που την παρέλαβε στα 486 ευρώ Και βέβαια δεν είναι μόνο αυτό.
Αυξάνουν τους φορολογικούς συντελεστές. Αυξάνουν τις προκαταβολές φόρων. Ετοιμάζονται να αυξήσουν το ΦΠΑ. Αυξάνουν βαρύτατα τις εισφορές στα Ασφαλιστικά Ταμεία.
Το 60% – και σε πολλές περιπτώσεις το 80% – των εισοδημάτων πάνε πλέον στο κράτος. Και δεν είναι μόνο αυτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας δεσμεύθηκαν να επαναφέρουν τη 13η σύνταξη. Και τώρα μειώνουν δραματικά όλες τις συντάξεις.
Ο υπουργός των Οικονομικών στην επιστολή του προς το Eurogroup, που διέρρευσε, επαίρεται ότι μειώνονται τα ποσοστά αναπλήρωσης των συντάξεων. Επαίρεται ότι παρέδωσε στους δανειστές όλα όσα υποσχεθήκατε. Ότι είναι έτοιμος να παραδώσει σύντομα και όλα τα κόκκινα δάνεια. Αυτά γράφουν το βράδυ στις επιστολές τους προς τους δανειστές. Το πρωί όμως, μιλούν για νίκες και κοινωνική δικαιοσύνη. Όμως όλοι ξέρουν ότι τα λόγια πετούν μακριά. Τα γραπτά μένουν.
Ο κατασκευασμένος μύθος του μονοπωλίου της κοινωνικής ευαισθησίας της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει. Καταρρέει μαζί του – οριστικά και αμετάκλητα – και η όποια αξιοπιστία τους έχει απομείνει. Αυτή είναι η διαδρομή τους . Διαδρομή λαϊκισμού. Συνειδητής εξαπάτησης του ελληνικού λαού. Διαστρέβλωσης της πραγματικότητας. Αναξιοπιστίας. Ασυνέπειας. Ανευθυνότητας Κατάπτωσης Και όμως! Επιχειρούν να παρουσιάσουν την πορεία αυτή της ταπεινωτικής υποχώρησης σαν νίκη.
Έβαλαν απέναντί τους όλους τους εργαζομένους. Έβγαλαν την Ελλάδα στους δρόμους. Τους αγρότες. Τους ελεύθερους επαγγελματίες. Τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Όλες τις παραγωγικές ομάδες. Όλη την κοινωνία. Και όμως οι κύριοι της συγκυβέρνησης, έχουν το πολιτικό θράσος να μιλούν για επιτυχίες και δικαιοσύνη.
Προχθές, ο Πρωθυπουργός, προσπαθώντας να πείσει την κοινοβουλευτική του ομάδα να ψηφίσει, έφτασε από τη μια να ομολογεί πως τα μέτρα αυτά κοστίζουν 4,5 δις και από την άλλη να ισχυρίζεται πως δεν θίγεται σχεδόν κανένας. Και τα λέει αυτά την ώρα που έχει απέναντί του το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.
Ισχυρίζονται από την κυβέρνηση ότι το 90% των αγροτών δεν θα υποστούν επιβαρύνσεις. Ότι το 92% των ελευθέρων επαγγελματιών θα πληρώσουν μικρότερο φόρο. Ότι οι νέοι επιστήμονες θα έχουν χαμηλότερες εισφορές.
Αυτό, είναι το παράλληλο σύμπαν του ΣΥΡΙΖΑ. Βρίσκεται σε άλλη διάσταση. Σε άλλο χωροχρόνο. Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη. Και είναι σκληρή. Πραγματικότητα είναι η θεαματική μείωση του αφορολόγητου. Πραγματικότητα είναι ότι το Ασφαλιστικό περιλαμβάνει 80% περικοπές και 20% αυξήσεις εισφορών. Πραγματικότητα είναι ότι δεν προβλέπουν τίποτα για την αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής. Πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ άλλα σχεδιάζει, άλλα λέει και άλλα κάνει.
Εκείνο που σίγουρα κάνει είναι να προκαλεί με τρόπο κυνικό και απαράδεκτο, τους πολίτες.
Την ώρα που τους ισοπεδώνει τη ζωή, και ακόμα χειρότερα, την ώρα που τους ισοπεδώνει τη ζωή, χωρίς προοπτική βελτίωσης, αντί η Κυβέρνηση να τους ζητά συγνώμη, τους ζητά να την χειροκροτήσουν.
Κάθε φορά που ο Πρωθυπουργός, κάθε φορά που η Κυβέρνηση, φτάνουν σε αδιέξοδο, επαναλαμβάνουν το ίδιο απαράδεκτο φτηνό παιχνίδι. Όποιος, πολίτης ή πολιτικός αντίπαλος, δεν είναι μαζί τους, όποιος δεν γίνεται συνένοχος στα εγκληματικά τους λάθη, είναι εχθρός τους. Τον κατηγορούν αβάσιμα και τον καταδικάζουν αυθαίρετα:
Ως δήθεν σύμμαχο των δανειστών με τους οποίους όμως εκείνοι συνθηκολογούν. Ως δήθεν σύμμαχο του ΔΝΤ, που όμως εκείνοι εκλιπαρούν εγγράφως να συμμετέχει στο πρόγραμμα. Ως δήθεν σύμμαχο της διαπλοκής, όπως εκείνοι την αποκαλούν, με την οποία συναντώνται και συχνά και κρυφά.
Αντί με θάρρος να αναλάβουν τις ευθύνες τους, με θράσος προσπαθούν να τις μεταθέτουν δυστυχώς στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Καταφεύγουν σε πόλωση και ύβρεις. Σε διχασμό της χειμαζόμενης από την
κρίση ελληνικής κοινωνίας. Και αυτό δεν είναι μόνο ανεύθυνο. Είναι επικίνδυνο. Όλο αυτό είναι και συνειδητό και σκόπιμο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας ζουν μέσα και από τη διχαστική σύγκρουση. Αυτό έκαναν πάντα. Αυτό ξέρουν. Με αυτό αισθάνονται άνετα. Ανίκανοι να δώσουν λύσεις, κατασκευάζουν εχθρούς. Κατασκευάζουν εχθρούς για να σκηνοθετήσουν «ηρωισμούς». Δήθεν ηρωισμούς και δήθεν θριάμβους. Δήθεν νίκες που αποδεικνύονται πανωλεθρίες για την οικονομία, για τη χώρα για όλους τους Έλληνες.
Αυτό ακριβώς συνέβη το περασμένο, ολέθριο καλοκαίρι των κλειστών τραπεζών, των capital controls, του χείλους της χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ. Όμως δεν έμαθα τίποτα. Έσυραν και πάλι τη χώρα στο «παρά πέντε», στην κόψη του ξυραφιού. Και ήδη στον ορίζοντα φαίνεται και τέταρτο μνημόνιο. Και αυτό η χώρα δεν το αντέχει. Έφτασε στα όριά της.
Το συμπέρασμα είναι από καιρό σαφές. Το είχε πει ξεκάθαρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Το κόστος παραμονής αυτής της κυβέρνησης στην εξουσία είναι απείρως μεγαλύτερο από το όποιο κόστος της διαδικασίας που θα οδηγούσε στην αποχώρησή της.
Υπάρχει συχνά στη πολιτική η αυταπάτη της παντοδυναμίας, και η αυταπάτη της διάρκειας,
Θυμίζω όμως αυτό που είπε ο Τένεσι Γουίλιαμς: «Κάποτε έρχεται η στιγμή της αναχώρησης, ακόμα και αν δεν έχεις κάπου να πας».
