Μεσίστια χώρα: άρθρο στην εφημερίδα “Η Καθημερινή”
Η εικόνα της μεσίστιας σημαίας στη Βουλή των Ελλήνων ήταν τις ημέρες αυτές το σύμβολο και η έκφραση του κοινού μας πένθους, της συλλογικής οδύνης για την εκατόμβη των νεκρών, για την εθνική τραγωδία στο Μάτι Αττικής. Συμβόλιζε, ωστόσο, κάτι παραπάνω. Κάτι, δυστυχώς, ευρύτερο: Την μόνιμα πλέον βαριά καρδιά των Ελλήνων. Την, για σχεδόν δέκα χρόνια, γκρίζα διάθεση της ελληνικής κοινωνίας. Το δράμα των πολλών, που πορεύονται αγωνιζόμενοι για καθημερινή επιβίωση, χωρίς όμως πραγματική προοπτική και ελπίδα. Οι μεσίστιες σημαίες των ημερών συμβολίζουν την ίδια την Ελλάδα. Πενθούσα, καθηλωμένη, σκυφτή και συνάμα οργισμένη.
Μετά την τραγωδία στη Μάνδρα, βιώνουμε τώρα τα συγκλονιστικά ανθρώπινα δράματα στο Μάτι. Αυτοί που κυβερνούν, ωστόσο, επιδίδονται χωρίς αιδώ και χωρίς πειθώ, σε επικοινωνιακές παραστάσεις. Σε μικρούς χειρισμούς και ακόμα μικρότερους λόγους. Επικαλούνται συνεχώς χρόνιες παθογένειες ή ακραίες καιρικές συνθήκες. Πάντα φταίνε οι άλλοι. Ξεχνούν ότι τις παθογένειες τις υπέλθαψαν ως Αντιπολίτευση. Ότι τις ανέχθηκαν και, ακόμα χειρότερο, τις νομιμοποίησαν ως κυβέρνηση. Ξεχνούν ότι το κράτος υπάρχει για να προστατεύει τον πολίτη όχι στην κανονικότητα αλλά στην ώρα την έκτακτη, την απρόβλεπτη, στην ώρα του κινδύνου. Αγνοούν την ευθύνη, αδυνατούν τη συγγνώμη, τρέμουν τον καταλογισμό. Με έμφυτο θράσος επιχειρούν ακόμα μια εξαπάτηση των Ελλήνων. Αυτήν τη φορά όμως έφτασαν στο τέλος του δρόμου. Στο βάθος του κατήφορου. Δεν το αντέχουμε άλλο. Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλο να πορεύεται μεσίστια. Η μεσίστια χώρα έχει μέσα της μια παραίτηση. Κάτι σαν αποδοχή του μοιραίου. Χωρίς αυτοπεποίθηση, χωρίς ψυχή και ισχυρό φρόνημα.
Με μεσίστια σημαία δεν πάμε πουθενά. Και αυτό αφορά το σύνολο της πορείας και του δημόσιου βίου μας. Από τη λειτουργία της δημοκρατίας και του κράτους, ως την οικονομία και τα εθνικά μας ζητήματα. Το ερώτημα είναι επιτακτικό και απευθύνεται σε όλους μας. Χωρίς εξαίρεση. Έως πότε θα μένουν μεσίστιες οι εντός μας σημαίες; Έως πότε θα διχαζόμαστε πάνω από τις λάσπες και τις στάχτες; Έως πότε θα κρατούνται καθηλωμένες οι τεράστιες δυνατότητες της χώρας; Έως πότε θα συμβιβαζόμαστε με ένα ανήμπορο κράτος; Με τις συνολικές μας αδυναμίες; Με μια μεσίστια Πατρίδα;
Μια επιλογή υπάρχει. Ένας δρόμος. Μια αποστολή. Αυτήν την εικόνα, αυτήν την μεσίστια πραγματικότητά μας είναι ανάγκη, επιτακτική, να την αλλάξουμε. Τώρα. Στη δίκη μας γενιά. Να συγκρουστούμε με ό,τι κρατά μεσίστιες τις σημαίες. Και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας.
Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε πλήρως τη γεωπολιτική σπουδαιότητα, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας. Το δυναμισμό, τη δημιουργικότητα, το φιλότιμο των Ελλήνων. Μόνον έτσι θα υψώσουμε ξανά στον ιστό της την ελληνική σημαία. Μόνον έτσι θα πιστέψουμε και πάλι στις δυνάμεις μας. Σε μια ισχυρή, περήφανη Ελλάδα.
