Οι γνωστοί στην Ελλάδα από την εποχή 2010-2012, τουρκικοί χάρτες που δημοσιεύονται στη σημερινή Καθημερινή είναι απαράδεκτοι.
Αγνοούν συνειδητά θεμελιώδεις κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Ένας τέτοιος κανόνας είναι το Άρθρο 121 (2) της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας που σαφώς προβλέπει και αναγνωρίζει το δικαίωμα των νησιών να έχουν όλες τις θαλάσσιες ζώνες και βέβαια, υφαλοκρηπίδα.
Οι απαράδεκτοι αυτοί τουρκικοί χάρτες αποτυπώνουν την αποσταθεροποιητική λογική της πολιτικής της Άγκυρας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η Ελλάδα με επανηλειμμένα διαβήματα προς την Τουρκία ήδη από τον Ιούλιο του 2012 και με επίσημη ρηματική διακοίνωση προς τον ΟΗΕ ήδη από το 2013, έχει με πλήρη και τεκμηριωμένα επιχειρήματα καταρρίψει τις τουρκικές αυθαίρετες θέσεις κατωχυρώνοντας παράλληλα τα ελληνικά δίκαια και δικαιώματα.
Όμως, ο τούρκος Υπουργός Άμυνας Χουλουσί Ακάρ, στο πρόσφατο ταξίδι του στη Λιβύη επανέφερε, επτά χρόνια μετά, τους απαράδεκτους και προκλητικούς χάρτες και μάλιστα ενισχυμένους.
Επιβεβαίωσε έτσι την προσπάθεια της Τουρκίας να παρεμποδίσει τις ενεργειακές εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο που την έχουν αφήσει εκτός παιγνιδιού ακριβώς γιατί αρνείται να εφαρμόσει το Διεθνές Δίκαιο.
Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ, Αίγυπτος και Λίβανος καθώς και η ΕΕ και ολόκληρη η διεθνής κοινότητα οφείλουν να στείλουν ξεκάθαρο μήνυμα στην Άγκυρα ότι ουδεμία εκ μέρους της αποσταθεροποιητική απόπειρα δεν θα είναι ανεκτή.
Άλλωστε αυτή η κατά παράβαση των διεθνών κανόνων πολιτική της Άγκυρας γίνεται εμπόδιο στην ευρωπαϊκή και ευρύτερα δυτική, πολιτική ενεργειακής ασφάλειας.
Επειδή οι εξελίξεις είναι ιδιαίτερα σοβαρές και κρίσιμες, έχω καταθέσει επίκαιρη ερώτηση προς τον Υπουργό Εξωτερικών, ώστε να συζητηθεί στη Βουλή των Ελλήνων η πορεία των ελληνο-τουρκικών σχέσεων.
Το ίδιο θέμα πρέπει να συζητηθεί επίσης, σε βάθος και σε λεπτομέρεια, και στο εμπιστευτικό πλαίσιο του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΣΕΠ) για το οποίο έχει δεσμευθεί ο κ. Τσίπρας λίγο μετά την ανάληψη και των καθηκόντων και της ευθύνης του Υπουργού Εξωτερικών.
Η Κυβέρνηση οφείλει, τουλάχιστον σε αυτό το ζωτικής σημασίας θέμα να ενημερώσει επίσημα τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου και να δημιουργήσει προϋποθέσεις σύγκλησης σε ένα μείζον ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας