Άρθρο ευρωβουλευτή ΝΔ Γ. Κουμουτσάκου στην εφημερίδα “ΤΟ ΕΘΝΟΣ”
Ήταν λοιπόν η “Αραβική Άνοιξη” ένα ιστορικό λάθος; Μια επικίνδυνη φενάκη; Μήπως τελικά αποδειχθεί προπομπός ενός παγερού “Ισλαμικού Χειμώνα”; Μήπως ο εκδημοκρατισμός του μουσουλμανικού κόσμου δεν είναι παρά μια πολιτική χίμαιρα; Και ο Δυτικός Κόσμος; Πώς μπορεί, πώς θα πρέπει να αντιδράσει; Ποιά στρατηγική θα πρέπει να ακολουθήσει;
Είναι μερικά μόνον από τα σοβαρά ερωτήματα που προκλήθηκαν από την πέραν κάθε λογικής και μέτρου αντίδραση και φονική οργή φανατικών μουσουλμάνων με αφορμή μια ανάξια λόγου, περιθωριακή και προκλητική ταινία για τον Μωάμεθ. Πού πάει λοιπόν ο Αραβικός Κόσμος μετά την πρόσφατη “Άνοιξή” του;
Ένα είναι βέβαιο. Η “Αραβική Άνοιξη” θα έχει αποτύχει παταγωδώς εάν αποδειχθεί ότι τελικά δεν ήταν παρά το όχημα που οδήγησε πολλούς λαούς από την τυραννία των δικτατόρων στην τυραννία των όχλων. Όμως δεν είμαστε εκεί. Είναι πολύ νωρίς για να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα.
Η ιστορία δείχνει ότι ποτέ και πουθενά το πέρασμα από την καταπίεση και την τυραννία σε μία δημοκρατικότερη και πιο ελεύθερη κοινωνία, δεν ήταν δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Το αντίθετο. Ήταν πορεία μακρά, επώδυνη, συγκρουσιακή και – σχεδόν πάντα – αιματηρή. Η οικοδόμηση της δημοκρατίας δεν είναι μια ευθύγραμμη πορεία. Σημαδεύεται από επικίνδυνες παλινδρομήσεις. Η δημοκρατία ούτε εξάγεται, ούτε εισάγεται, ούτε επιβάλλεται. Κτίζεται. Και αυτό θέλει χρόνο. Υπομονή και επιμονή.
Δε βλέπω λοιπόν πώς, ειδικά στο μουσουλμανικό κόσμο και σε χώρες που δεν έχουν προηγούμενη εμπειρία δημοκρατίας καθώς πέρασαν απευθείας από την αποικιοκρατία στη στυγνή δικτατορία, τα πράγματα θα μπορούσαν να εξελιχθούν πολύ πιο διαφορετικά. Το εγχείρημα γίνεται πολλαπλώς δυσκολότερο καθώς θρησκευτικοί φανατισμοί και θρησκόληπτοι ηγέτες εκμεταλλευόμενοι το μεγάλο έλλειμμα παιδείας επιχειρούν να ποδηγετήσουν την πορεία μετάβασης σε δημοκρατικότερες μορφές διακυβέρνησης.
Είναι νωρίς λοιπόν για να δοθεί μια σοβαρή απάντηση στο ερώτημα εάν απέτυχε ή όχι η “Αραβική Άνοιξη”. Η βιαστική απαξίωση της “Αραβικής Άνοιξης” ως έκφρασης της δίψας των λαών να απαλλαγούν από την τυραννία των δικτατόρων τους, με μόνο αιτιολογικό και αφορμή τα τελευταία δραματικά γεγονότα στη Λιβύη, στην Αίγυπτο και αλλού, θα ήταν ασυγχώρητη πολιτική επιπολαιότητα. Ένα σοβαρό λάθος που θα μπορούσε να έχει μακροχρόνιες αρνητικές συνέπειες, στις ευαίσθητες σχέσεις Μουσουλμανικού και Δυτικού κόσμου.
Εδώ και δύο περίπου χρόνια, είμαστε αυτόπτες μάρτυρες μιας εξαιρετικά κρίσιμης ιστορικής μετάβασης που συμβαίνει σε μία περιοχή η οποία παραμένει ο γεωστρατηγικός και ενεργειακός “ομφαλός” του κόσμου, όντας ταυτόχρονα μια πραγματική μεταναστευτική “ωρολογιακή βόμβα”.
Η Δύση οφείλει να χειριστεί την κατάσταση αυτή με το σωστό μίγμα αποφασιστικότητας και ευελιξίας, χωρίς οποιαδήποτε έκπτωση σε θεμελιώδεις αρχές της, όπως είναι η ελευθερία της έκφρασης. Εγκληματικές ενέργειες δεν είναι ανεκτές. Όμως η αντίδραση σε αυτές πρέπει να είναι ψύχραιμη, καλά μελετημένη και με στρατηγική στόχευση. Όχι μια παρορμητική επίδειξη ισχύος. Η μακιαβελική συνταγή: “είναι ασφαλέστερο να σε φοβούνται παρά να σε αγαπούν” εφαρμόστηκε στο πρόσφατο παρελθόν στη Μέση Ανατολή και απέτυχε. Τα τραγικά γεγονότα της Βεγγάζης το επιβεβαιώνουν.